Nú er ég flutt fyrir endann á gömlu götunni minni Galoppvägen og yfir á Hubertusvägen. Fékk svo fína hjálp að nú hugsa ég um Séra Ágúst þegar ég kveiki ljós, Guðný Ásu lækni þegar ég sé túlípana í bláu könnunni frá mömmu og hvert sinn er ég opna eldhússkáp eða dreg út áhaldaskúffu; um Mats Person leiktjaldahönnuð þegar ég sé gluggana með gardínum uppi og kommóðuna sem hann gerði við og bar hingað á bakinu!!! ... ég á meira heima hér nú þegar á þriðja degi en mig hefði grunað!

Eftir nokkra klukkutíma mæti ég á Sahlgrenska. Fróðlegt að komast að því hvernig ég virkaði á myndunum þegar ég var látin leika brauðhleif! Kannski kemur svarið í dag. Eða á morgunn eða hinn... Ætla að fara að ráðum Elísabetar og halda áfram að vera frek. Bara ég gleymi nú ekki að segja þeim frá nýjustu bólunni minni, sem ég finn ekki til í. Hún gæti örugglega verið höfuðpaurinn (og kannski lent eins og utanvið "brauðið" á myndunum).

Þetta þykist ég vera búinn að læra í meinvarpafræðum: hnútar sem eru óaumir geta leynt á sér fullir af vonsku, meðan það að finna til er góðs viti!