Vorheimsókn á Jubileumklinikken

Nú er hálft ár síðan þú varst hér seinast og þrjú ár síðan þú komst hingað í allra fyrsta sinn, sagði doktor Nyman i dag.
- Hm bara þrjú ár?
- Já, síðan þú komst hingað á Jubileumsklinikken, þá varstu búin að vera á Háls nef og eyrnardeildinni hér hinum megin við götuna, en við skulum bara sjá, jú 2. mars 2006 komstu til mín í fyrsta sinn.
- Já svo það tók þenna tíma, 14 dagar hér og 14 dagar þar, alltaf tvær vikur í bið. En það var í desember 2005 sem ég fór til heimilislæknissins sem vildi láta mig bíða í 3 mánuði með að fara til sérfræðings og ég svona heppin að eiga vinkonu sem líka var heimilislæknir og vissi betur svo ég heimtaði háls nef og eyrnarsérfræðing ...
Sólskinsdagurinn í janúar fyrir þrem árum birtist mér enn einu sinni, dagurinn þegar ég fékk fyrstu tilkynninguna um krabbamein. Tilkynning sem var lengi að síast inn í mig, eitt augnablikið var hún hugsanlegur dauðadómur, næsta augnablik bara eitthvað nokkurnvegin góðkynja, sem kannski væri óþarfi að rjúka í harkalega hefðbundna meðferð útaf.
- Og hvernig hefur þér svo liðið síðan seinast?
- Vel. Minnir mig. Við ískrum smá af hlátri bæði og ég útskýri að ég sé svo gleymin að ég gleymi fljótt þeim stundum sem mér líður ekki vel, og akkúrat núna líður mér rjómavel og er ánægð með sjálfa mig eftir fimm daga tangóhátíð í Málmey (7.-13. apríl). Soldið meira kvefsækinn en venjulega þennan vetur í vetur, hef fengið inflúensu og háan hita eins og annað fólk barasta. Hálsilska hefur komið og farið, einatt sýnt sig að vera upphaf að hálsbólgu sem svo líður hjá.
- Ég verð að biðja þig að taka taka af þér sæta sjalið ... Þetta lítur vel út.
Doktor Nyman horfir og þuklar, þuklar og spyr.
- Hvernig gegnur að borða? Er bragðið alveg komið aftur og hvað með munnþurkinn ...
Er eitthvað af aukaverkunum sem hindra þig núorðið eða klarar du alla aktiviteter?
Bragðið er í fínu lagi og við munnþurrki nota ég töflur til að geta talað og dansað án þess að varirnar klístist fastar og tungan ... jú eitt sem ég ræð ekki við núna þetta misserið: ég borða helst ekki meðal fólks. En það er ekki útaf sárum hálsi, heldur útaf tönnunum, brú sem brást.
Doktor Nyman hlustar af hluttekningu sem ég get ekki annað en dáðst að . – Meinarðu að þú farir þá ekki út að borða?
Mnjaa, neee og bít helst ekki í neitt meðal fólks, þori ekki að borða brauð, bara voða mjúkan mat, nema ég sé í námunda við spítalann, búin að brjóta fleiri bráðabirgðabrýr. En þetta stendur allt til bóta, ég er í góðum höndum hérna hjá prófessorunum á tannlæknaháskólanum, á tíma á morgunn á einni deildinni og hjá frú Fagrafjalli í maj ...
- Ja ja, då så ...
Fyrst á leiðinni heim rann upp fyrir mér hversu gleyminn ég er. Svo seint sem i fyrradag rann það upp fyrir mér að ég þori ekki svo mikið sem reyna að kyssa. Það þarf munnvatn í almennilega kossa, ég man ekki betur. Hvort ég hef ekki hitt rétta kossafélagann og nota þessa aukaverkun sem afsökun, eða hvort um raunverulega hindrun er að ræða fæ ég engin svör við hjá sjálfri mér. Hversvegna álpaðist ég ekki til að nefna þetta við dr. Nymann!!! Og hvers vegna hef ég ekki heyrt aðrar manneskjur sem hafa fengið góðan geislaskammt á hálssvæðið, lýsa vandamálinu. Munnurinn sem er til svo margs vís, í tjáningu og nautn.

Trúlega feimnismál. Ef einhver með reynslu af radioþerapíu á þessu viðkvæma svæði lítur hér við yrði ég þakklát fyrir komment.

Ég sagði dr. Nyman frá fyrirhugaðri skáldaferð til Kambódíu í júní, og frá bókinni minni á sænsku. En hvers vegna gaf ég honum ekki eintak?

Það fyrsta sem ég geri þegar ég kem heim er að árita eintak til hans: "en liten bok som om dansen som räddade mitt liv, till läkaren som räddade mitt liv så strålande bra" (lítil bók um dansinn sem bjargaði lífi mínu, til læknisins sem bjargaði lífi mínu svo geislandi vel). Tek hana med næst þegar ég á leið hjá ... þ.e. strax á morgun.