Vikan sem leið, þriðji hluti

Það snjóar

Föstudagur 17. febrúar

Það snjóar í dag og það snjóaði í gær. Blíðlega. Anna hringdi í gær frá Stokhólmi og í dag náðum við sambandi. Hörkutólið blíða hún Anna Mattsson alkomin heim frá Kambodíu. Kemur til Gautaborgar í næstuviku; verður í ljóðahorninu poesihörnan á Borgarbókasafninu á miðvikudagskvöldið klukkan 19:00 ásamt Lina Ekdahl sem ætlar líka að lesa ljóð og segja frá Kambódíubúum og skáldskap þeirra. Anna ætlar að lesa þýðingar sínar ú kambódísku; sýna myndir og lesa úr bókinni: Það snjóar í Kambódíu.

Anna leyfði sér að kalla seinustu ljóðabókina sína Það snjóar í Kambodíu. Hún bjó árum saman í Phom Penh og ég heimsótti hana aldrei. Ástæða: það er enginn tangó í Kambódíu. Mér hefði líklega verið nær að taka hana til fyrirmyndar og koma heim með eigin bók: Tangó í Kambódíu. Það er ódýrt að prenta í Phom Penh ... en gæðin misjöfn.

Í gærmorgunn valdi ég ljóst veggfóður; svefnherbergið mitt fær svífandi fjaðrir upp um alla veggi!
Það kemur upp á þriðjudaginn, sagði veggfóðurdaman þegar hún hringdi. Hún kemur á mánudaginn til að undirbúa.



Óværa eða Óvera

Laugardagur 18. febrúar

Ég les greinar um krabba og krabbameinsferil á svipaðan hátt og ég hef lesið greinar um argentínskan tangó á undarförnum árum: af einskonar stjórnlausum áhuga og festist heilu næturnar á netinu. Kemst í fullkomna sjálfheldu þegar ég lendi í greinum með mikið af orðum sem ekki eru til í mínum orðabókum; fæ staðfestingu á að latneskar og grískar orðabækur eiga að vera til á hverju heimili, rétt eins og viss orðaforði á spænsku er heppilegur til að geta lesið sig til um tangó ...

Í gærkvöldi notaði bróðir minn orðið “óværa” um mitt mein, svona í tilraunaskyni held ég í okkar ágæta símsamtali yfir hafið; mér þótti það elegant orð en við nánari athugun kom í ljós að það er orð yfir lýs og flær ... svo við afskrifuðum það nokkurnveginn sem heppilegt orð yfir krabba.

Svo las ég í nótt m.a. greinar eftir vísindamann að nafni Erik Enby sem hefur skrifað um “somatisk ekologi” og rannsakað blóðið á sinn sérstaka hátt (þ.e. haldið áfram með rannsóknir byggðar á verkum hins þýska Gunthers Enderlein sjá hér & hér ) og séð míkróorganisma sem minna á smáskrímsli eða snýkjudýr í illkynja æxlum sem og í blóðkrabbameinum. Nokkuð sem mér skilst raunar að komi heim og saman við nýjar hugmyndir um fleiri vírus- og svampsmitanir sem verandi krabbameinsvalda en vísindafólk hefur við að rannsaka. Og í næturlestri mínum fannst mér að “óværa” væri kannski ekki svo galið orð eftir allt saman, búin að sjá hin ýmsu smáskrímsli á mynd með hala og öllu.

Samt vaknaði ég upp með annað orð og e.t.v. brillíant nafn: óvera.
Óvera þýðir ekki bara lítið - samkvæmt orðabók Máls og menningar - heldur getur þýtt allt frá því að vera ekki til og að vera til sem óþægileg tilfinning eða vanlíðan og uppí bæði skrímsli og leiðindapoki.

Ég dansa ekki í dag og syng ekki í dag. Ég svaf á vitlausum tíma. Hálfgerð óvera í sjálfu sér. Og samt ... hver ræður við að lifa samfleytt! Ég ætla að lifa oft og aðeins minna í einu ... í æ nýrri tilveru.