dans - minningar - aðrir dagar

Ég er aftur byrjuð að dansa ... flensa með tilheyrandi hitaköstum búin að vera!

Fór og heilsaði uppá tangófólkið á síðdegismilongu laugardagsins Las Tardecitas, að vísu var nefrennslið á góðri leið með að stoppa mig því það fór á fulla ferð um leið og ég ... nema hvað, dansinn virkaði þó eins og bremsa ... á nefið. Eftir að hafa þagað í c.a. viku brá mér dálítið að heyra hljóðið í sjálfri mér, það voru rámir tónar og ryðhljóð sem ruddist úr mér þegar ég hitti fólk sem ég hafði ekki séð lengi ....
Í gær sunnudag demdi ég mér svo í salsatíma. Sá tími var svo fljótur að líða að ég náði ekki einu sinni að svitna.

Annars stendur mér ekki á sama hve föst ég er í kakóinu og kannski umfram allt rjómanum, er haldin þeirri þráhyggju að ég komi engu niður nema með rjóma, helst þeyttum.

Diana Toxværd, tangódansari í Kaupmannahöfn m.m. var að deyja úr krabbameini, þann 31. janúar s.l. Það kom fram á www.tango.dk að hennar var minnst á föstudagsmilongunni á Tingluti.

Tónleikar í minningu Manuelu Wiesler - sem barðist hetjulega árum saman við sitt krabbamein - eru haldnir í dag hér í Gautaborg, á Artisten en hún var prófessor við Tónlistarháskólann hér seinustu árin og forstöðumaður diplomdeildarinnar, þótt hún byggi í Vínarborg, væri fædd í skógarjaðri í Braselíu og hafi lengst af lífgað uppá Ísland ...

Blessuð sé minning þeirra.

*

Ann Elkjär flautuleikari spurði hvort mér yrði ekki öðruvísi bilt við þegar fólk allt í kring er að deyja úr krabbameini eftir að hafa verið veik sjálf og ég heyrði mig svara með einhverri langloku um að mér finnst ekki lengur að verið sé að plata mig ... með þessum týpísku hringlandafréttum: veikur - ekki veikur, dauðvona - hress og bjartsýn, veik - ekki veik, dáin. Nú veit ég að það er sjúkdómurinn sem "platar" mann ... veit að það er hringlandinn og óvissan sem litar lífið með krabbameini meðan maður er að læknast af því, læra að lifa með því til bráðabirgða og kannski varanlega ...
Hver dánarfregn verður meira eins og áminning um að maður tilheyri þeim heppnu; ég verð ekki hræddari en áður, en kannski þakkátari fyrir lífið ... kannski loks búin að læra að hugsa passlega langt fram í tímann og þakka fyrir hverja stund sem hægt er að njóta. Soldið spúkí ferli þetta með að verða aftur frísk og fá svigrúm og krafta til að fatta hvað maður gekk í gegnum.

Nýlega datt ég inn í dagbók kornungs manns, sem er að ganga í gegnum geislameðferð á háls og höfuð og lýsir ferlinu, með tilheyrandi næringarvandamálum og þreytunni sem ekki er hægt að hvíla sig frá ... hann heitir Kári, og er hreint ótrúlegur í þroskaðri afstöðu sinni, - eins og fleira ungt fólk sem virðist ná sambandi við það kraftaverk sem það er um leið svona átök byrja - en þessi drengur er auk þess slunginn penni svo unun er að lesa.

Síðastliðið vor þá fann ég ekkert blogg á íslensku sem lýsti þessu ferli, þegar maður hættir að geta nærst og hvílst ... hvað þá að einhver væri yfirlýstur kakóholic :-); ég er strax farin að hlakka til þegar Kári opnar nýjan stað, þar sem hægt er að velja tegund og styrkleika á súkkulaðinu, rétt eins og hægt er að velja hvernig maður vill fá kaffið ... ég saknaði þess í Reykjavíkurskamdeginu þegar ég var heima og þræddi kakóstaði miðborgarinnar, yfirleitt kom ekki til greina að biðja um ööörlítið sterkara; bannað að bæta extrasúkkulaðiflísum útí!