Augnablik

Hamingjan kom heim til mín með strætó í nótt því ég gleypti hana í mig á Milongunni. Við eigum sum sé samleið eina ferðina enn hamingjan og ég! Ég veit ekki hvernig hún gerist en heimurinn eins og vex, verður þungur og léttur í senn og maginn dimmur risastaður barmafullur af öryggi og engin þörf að flýja ...

þar er líka hægt að lifa með lokuð augu.

Ég byrjaði kvöldið með heimsókn í opinn spænskutíma á tungumálakaffinu Språkcaféet við Esperantoplatsen þar sem allir babla spænsku við stærsta borðið á fimmtudögum og svo beint í tangóinn á Oceanen. Og þar beið mín hamingjan! Lúxusdansari sem býr í Hollandi var í heimsókn og þvílíkur dans sem við dönsuðum! Tangó og Tangóvals og ég varð alger drottning og svo þetta faðmlag þar sem maður dansar þétt þétt og býr til samtal sem engin orð ná yfir. Stuttu seinna auðnaðist mér að dansa við uppáhaldsdansarann minn hér í Gautaborg sem fær mig til að finnast ég dansa eins og engill .... Þannig kom hamingjan sem fylgdi mér heim um miðnættið; kom þegar ég vænti einskis (nema að fá smá vináttuspjall við tangótekarann Riku sem ég vissi að átti að djídjeia).

Hún kom örugglega af því að ég teygaði hana svona óvænt í mig. Svo hreinar línur, engar væntingar sem ná útfyrir dansinn. Furða mig enn á hvernig dansinn getur gert mig svona lukkulega og heila þegar vel tekst til. Kannski heilagleikinn ... við eigum hvert annað þetta augnablik og það er heilagt. Eins og hjá Kirkegaard. Hann skrifaði heila bók um augnablikið