Æviágrip 11

Var ég að verða hrifnari af Hans en Ulrich? Mér fannst Hans skringilega ólánlegur í útliti, nema bláu augun gáfulegu, ljósu krullurnar og ótrúlega nettar hendur og fætur. Handarbökin mjúk og með spékoppa í stað hnúa, fínleg eins og á lítilli konu ... og svo var samt eitthvað mjög máttugt við hann. Einsog þegar hann þóttist ávíta mann og lét það hljóma eins og ástaratlot.

Það breytti því ekki að þegar skólasystkini mín voru í óða önn við að kyssa maka, kærustur og kærasta um helgar, þá bjargaði söngvarinn frá Hamborg mér stundum frá annars kossalausri helgi, myndarlegur sem hann var með sín háu kollvik og rauðan munn eins og hann hefði kysst umbúðir utnanaf kaffibæti og ekki mig (= rauða bréfið utanaf Ekta Lúðvíks Davíðs staukunum sem heima var notað til að lita munninn á snjóköllum ... !).

*

Ulrich söng gelding þennan vetur - fékk kontratenórhlutverk við frægt leikhús í Hamborg - og ég þoldi það ekki. Hann kom og söng í falsettu svo bergmálaði um öll heilög hús í borg ævintýraskáldsins og nærliggjandi byggðarlög. Heila helgi gengum við milli kirkna á Fjóni, hann alltaf með tónkvíslina og syngjandi, sagðist þurfa að prófa hljómburðinn. Hann var bara að æfa fyrir þetta leikrit frá byrjun sautjándu aldar, Volpone eftir Ben Jonson samtímamann Shakespeares. Hann var með flotta rödd en einhverstaðar hreiðraði mitt eigið vanþakklæti um sig.

Og ég fór í heimsókn til Hamborgar en varð ekki meira hrifin fyrir það og þótti kalt í húsi fjölskyldu hans. Hann átti sætan hippabróður með sítt hár og þeir bræður buðu mér í bíltúr um alla borgina og ég fékk að sjá allt aðra og virðulegri Hamborg en þjónarnir á Gullfossi höfðu sýnt mér - þegar ég var þerna í tveim túrum á unglingsárunum - en það dugði ekki til. Hlutverkið fannst mér hreint og beint neyðarlegt og jaðra við að vera persónuleg móðgun! Ég sagði það ekki upphátt en gat ekki þáð að halda þýsk jól þennan vetur. Raunar ekki heldur jósk með Hans og Betu sem ætluðu til Silkiborgar og buðu mér með; svo mín fyrstu jól í Danaveldi urðu frekar indversk í kommúnunni hennar Dísu vinkonu á Amager og með flögrandi karakterum á Loppen.

*

Söngvarinn var orðinn heimilisvinur í húsi ungu hjónanna í Fruens Bøge og hélt áfram að heimsækja þau eftir að ég flutti, vorið 1972.

Þá var Jens kominn inn í líf mitt. Jens með klarinettið. Brúnu augun svarta þykka hárið og klarinettvarirnar. Músikalska blásaramunninn sinn.

Jens Schou sem varð fyrsti sambýlismaður minn og obinber kærasti um það bil þar til ég giftist Jan.

***

Kaffibætir var unnin úr rótum jurtarinnar sikkoría (Cichorium intybus)

sjá nánar um Konur og kaffibætir á síðu Kaffitárs hér