Æviágrip 6

Vi vorum sjö. Allir með stúdentspróf nema ég og hugsanlega Jannie sem var poppsöngkona frá Kaupmannahöfn. Ég var gagnfræðingur frá Íslandi, skrifstofustúlka með nokkrar sjóferðir að baki, meðmælabréf frá prófastinum heima og svo frá Ævari Kvaran sem leiddi mig gegnum dramatíska og ljóðræna texta í tvö ár áður en ég heimsótti menntamálaráðherra til að fá skýr svör við því hvort alvöru leiklistarskóla yrði komið á laggirnar Reykjavík eða ekki. Og svarið var skýrt nei það árið.

Mitt hyldjúpa sjálfsöryggi bakvið feimnina hafði fest alvarlegar rætur í tímum hjá Ævari og Guðmundu Elías. Það voru einkatímar og svo skólinn hans Ævars frá tvö til sjö alla laugardaga... Ég efaðist ekkert um að ég gæti orðið best þar sem ég var hverju sinni, bara ég væri með réttu verkefnin, þá átti ég eldsneytið og aðgang að öllum mögulegum blæbrigðum. Svo það að gera textann að heim til að kasta sér inní, með eitt auga fyrir utan, það var spurning um að gera heimavinnuna sína. Mér fannst undarlegt þegar gert var lítið úr slíku sem fyrir mér var vinna og aftur vinna, ég þurfti tóm í einrúmi til að komast að því hvað ég var að gera og vildi gera. Ég varaði mig ekki á að það voru eintöl sem ég hafði lært að njóta mín í; að samspil við meðleikendurna var allt annar galdur.

*

Og nú var móðurmálið ónothæft. Svo ég þagði. Að tjá eitthvað að gagni orðlaust reyndist mér lengivel útilokað nema hjá Peter Marcell. Hjá honum gat ég framkallað stemningu í öllum líkamanum eftir pöntun. Stemningar sem þau hin lásu auðveldega úr þögulli tjáningu minni. Aðrir kennarar voru með látbragðsleik og alskyns hamagang sem ég réði ekki við og gat ekki tjáð mig gengum ... nema þá í dansinum hjá Nini Theilade! Spunadans og allir í einni ævintýrakös. Nini var kapítuli útaf fyrir sig og ekki vissi ég þá hvurslag stjarna hin hálfsextuga ballerína hafði verið.

En bekkjarsystkini mín þoldu ekki kennarann sem ég naut mín best hjá í byrjun, Peter Marcell. Ekki sem kennara. Það lék óstaðfestur grunur á að Júdith þyldi hann sem ástmann en í tímum var hann að biðja um eitthvað sem var þessum nýju systkinum mínum á móti skapi, eða þá aðferðin við að biðja um það. Hann var lærður í Konunglega leiklistarskólanum og sótti eitt og annað í Stanislavskij sýstemið.

*

Hans Bay var ljónið í bekknum og hafði gjarna vit fyrir okkur hinum í alvarlegum og faglegum málefnum, hann hafði lesið dramatúrgíu eða leikhúsfræði við háskólann í Árósum og heillað dómnefndina með epískum Verfremdung stíl, sínu heiðbláa gáfulega augnaráði og texta eftir Bertolt Brecht í inntökuprófinu. Hann var með ljósar krullur eins og Nonni bróðir en skrýtnar skakkar tennur og hefði að eigin sögn ekki fengið skólavist nema gegn loforði um að láta laga þær allar saman, svo hann yrði tilbúinn í Hollywoodleikarabros fyrir lokaárið. Reyndar var það alls ekki hann heldur konan hans sem hafði ætlað í leiklistarnám. Þess vegna höfðu þau flutt, drifið í að kaupa hús útí Fruens Bøge í útjaðri Óðinsvéa sannfærð um hún myndi fljúga inn. Hann fór með eins og hver annar kavaljer, skellti sér í prófið svona uppá grín. Hún komst ekki inn og sat nú með fætur í kross og beið í sóffa einbýlishússins, meðan Hans úðaði fróðleik yfir okkur skólasystkinin um pólitískt leikhús og absúrd leikhús, epískt leikhús, raunsæisleikhús og staðnað leikhús. Hann var frá Silkiborg norður á Jótlandi og sá sem ég kynntist líklega best af mínum þrem nýju bræðrum. Peter Vincent var frá höfuðborginni, fallega vaxinn, með vel mótað andlit og ágæta rödd, hefði við fyrstu sýn getað verið sjarmör bekkjarins en hann var mér jafnan lokuð bók, sama þótt við lékum saman, ég var engu nær. Torben Zeller var nærverandi á sinn hátt, hann var jóginn og kamelljónið gat komið sér í mjúkinn hjá flestum var iðinn við það og félagslega lipur. Hann var fæddur og uppalin í borg ævintýraskáldsins og gott ef hann bjó ekki enn heima hjá foreldrunum.

Jannie Faurschou var tvíburi eins og ég og var að slá í gegn sem poppsöngkona einmitt þetta fyrsta ár í skólanum. Hún settist að við Sønderboulevard ásamt gítaristanum sem var hennar maður. Þar lögðu þau undir sig rúmgóða yfirgefna íbúð við ána og þegar ekki var verið að æfa bauð söngkonan öllum heim. Hún var nettvaxinn og ljós, með augu sem lágu undarlega nálægt hvort öðru, og alger akróbat á sál og líkama. Hún var svo hiklaust opinská að maður tók varla eftir því. Nema Hans.

*

Peter Marcell (f. 1932 - d. 1996)

Nini Theilade (f. 1915 í Indonesíu)

Stanislavskij, Konstantin (f. i Moskvu,1863 d. 1938)
Rússneskur leikari og leikstjóri; einn kunnasti hugsuður leiklistarsögunnar.